Hans Prockendorff

Z almanach wrocławski
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Roboty.jpg Ten artykuł jest w trakcie tworzenia i może przejściowo zawierać niepełne, niezweryfikowane lub błędne informacje.

Wrocławski patrycjusz Hans Prockendorff ew. Brockendorff (zm. 15 lipca 1517 r.) - kupiec i przedsiębiorca górniczy, członek władz miasta jako ławnik (1510, 1514 i 1517) oraz rajca (1515, 1516). Był też członkiem (Königlicher Mann), królewskiego sądu ziemskiego księstwa wrocławskiego (Manngericht). Właściciel wielu podwrocławskich majątków.

Podstawą jego bogactwa było posiadanie w spółce z Melchiorem Frankensteinem stoiska w Sukiennicach. Pomimo że w stosunku do zespołu czterech budynków w centralnej części wrocławskiego Rynku używano też nazwy Dom Kupców, Dom Handlowy (Kaufhaus), lepiej jego funkcję oddaje przyswojone dobrze w języku polskim na takie budowle słowo Sukiennice (Tuchhalle), a najlepiej Gewandhaus. Gewandschneider to był kupiec handlujący zagranicznymi suknami. Pochodziły one z Toskanii, Holandii, Szwabii, Akwizgranu i Anglii, najszlachetniejsze z Flandrii. Tacy grosiści kupowali sukno w belach i sprzedawali je w mniejszych kawałkach. We wrocławskich sukiennicach były 42 stoiska (komory). 40 zajmowali właśnie hurtowi kupcy sukna. Dwa pozostałe to, położone na skrajach, postrzygalnia i krajalnia. Sukces sukienników zasadzał się na posiadaniu monopolu cięcia sukna, co powodowało pozostawienie w ich rękach zarówno importu jak i sprzedaży. Taki przywilej znany jest z 1305 r. Wystawił go książę Bolesław III Hojny, ale jest to potwierdzenie przywilejów wcześniejszych. Znaczenie handlu suknem dla powstawania mieszczańskich fortun pokazuje skład rodzin patrycjuszowskich, z których poważna, jeżeli nie przeważająca część wywodzi się właśnie z Gewandschneiderów. Na takiej pewnej bazie dochodów sukiennicy poszerzali swoją działalność, stając się często międzynarodowymi hurtownikami wielu towarów. Hans Prockendorff inwestował m.in. w górnictwo - miał udziały w kopalni w Jáchymovie (Joachimsthal) i w majątki ziemskie - był właścicielem wsi: Sadków (Groß Schottgau), Sadkówek (Klein Schottgau) i połowy Sośnicy (Schosnitz) w gminie Kąty Wrocławskie, Żórawina (Rothsürben) oraz połowy Kobierzyc (Koberwitz)[1].

Karierę w Ratuszu rozpoczął późno, jako osoba dojrzała, ustosunkowana i o ustabilizowanej mocnej pozycji w mieście, dlatego szybko przesuwał się w hierarchii członków władz do góry. Musiał oczywiście zacząć od jednego z ostatnich miejsc w ławie dla zapoznania się w praktyce z funkcjonowaniem samorządu. W 1510 r. został 9. ławnikiem (Hansz Brockendorff). Było to ostatnie miejsce patrycjuszowskie. Za nim zasiadało tylko dwóch przedstawicieli cechów: 10. kramarz Jeronimus Ditterich i 11. rzemieślnik Thomas Sponsberg. Potem nastąpiła trzyletnia przerwa. Być może jednak uznał, że trzeba jeszcze się skoncentrować na dopilnowaniu interesów. Gdy wrócił do ławy w 1514 r. to już na 6. miejsce (Hannsz Brockendorff), a w następnym roku (1515) był już rajcą (Hannsz Prockendorff) - i to od razu 3. W 1516 r. pozostał w radzie (Hansz Brockendorff). Formalnie objął dalsze miejsce, bo 5., ale w praktyce było to jedno z ważniejszych stanowisk, gdyż do piątego radnego była przypisana funkcja Kämmerera. Był więc w tym roku miejskim skarbnikiem. Niemiecka nazwa Kämmerer (z łac. camerarius, questor) tłumaczona jest często jako komornik, ale bardziej pasuje tu określenie skarbnik. W dawnej Polsce używano też w miastach (gł. Wielkopolska od XV w.) spolszczonego Kämmerer w formie kamlarz, kamelarz. Wrocławski Kämmerer zarządzał miejskimi podatkami, ich poborem. Obciążenia podatkowe i budżet miasta ciągle rosły, więc w XV w. do pomocy skarbnik otrzymał zastępców rekrutujących się z grona ławników[2]. W następnym roku odpoczywał na eksponowanym 2. miejscu w ławie (1517 - Hannsz Brockendorff). Możliwe, że był już chory i dlatego przeszedł do ławy po dwuletniej intensywnej pracy w radzie, bo niedługo po rozpoczęciu kadencji zmarł[3].

Ważną funkcją Hansa było zasiadanie jako asesor (sędzia) w sądzie ziemskim księstwa wrocławskiego (Manngericht). Był to sąd dla posiadaczy ziemskich na prawie rycerskim, czyli sąd lenników (sąd manów[4]). Wywodził się z sądu nadwornego książąt wrocławskich i był najwyższym sądem księstwa. W czasach książęcych zasiadali w nim rycerze pod przewodnictwem księcia lub jego pełnomocnika. Po 1335 r., gdy księstwo stało się własnością królów czeskich, przewodniczącym był starosta. Asesorami nazywanymi Königlicher Mann byli w odróżnieniu od innych księstw nie tylko rycerze (szlachta) księstwa, ale również obywatele Wrocławia posiadający nieruchomości ziemskie w weichbildach wrocławskim i średzkim. Czterech Königliche Manne mieszczan wybierali rycerze, a czterech Königliche Manne rycerzy wybierali mieszczanie. Sąd ten rozstrzygał w sprawach lenn i dóbr rycerskich. Do jego właściwości należały sprawy rycerzy (szlachty) księstwa, sprawy osób różnych stanów, sprawy pomiędzy mieszkańcami księstwa i osobami z zewnątrz, a także sprawy między komunami (np. miastami). Przed sądem manów stawał też król, zarówno jako powód jak i pozwany, gdy miał sprawę w księstwie.

Hans nie zaniedbywał spraw duszy. W 1487 r. sfinansował wraz z żoną Kathariną z domu Strönichen rozbudowę XIII-wiecznego kościoła w Sośnicy. Przebudowano wówczas nawę, która otrzymała też nowe sklepienie i być może także wówczas powstała aktualna zakrystia. Z kolei w 1504 r. małżeństwo ufundowało wieżę. Nad dużo późniejszym (1862) neogotyckim portalem wieży można zobaczyć tablicę informującą o tym dziele (fot.). Prawdopodobnie powstała też wówczas aktualna zakrystia. W 1514 r. jako proboszcz kościoła wzmiankowany jest syn Hansa Dominik von Prockendorff (4.08.1487-13.05.1551). Być może był to rezultat hojności ojca. Dominik był już wówczas kanonikiem katedry wrocławskiej, a później został też kanonikiem świętokrzyskim oraz kolegiackich kapituł w Legnicy i Głogowie. W 1551 r. został archidiakonem diecezji wrocławskiej. Pozostał duchownym katolickim. Może dlatego, że w jego czasie biskupi wrocławscy byli otwarci na nowe idee. Jan Thurzo (biskup 1506-1520), Melanchton i Luter nazwali go „najlepszym biskupem stulecia”. Jego następca Jakub von Salza (biskup 1520-1539) pozostał w swojej rodzinie jedynym katolikiem, a wobec kapłanów diecezji będących zwolennikami reformacji zajmował postawę tolerancyjną, uważając się za zwierzchnika wszystkich śląskich duchownych. Sam Dominik (Dominicus) Prockendorff brał udział w przekazaniu protestantom wrocławskiej Fary Elżbietańskiej w 1525 r., jednak już młodszy brat prałata Mathias zdecydował się nie tylko przejść na protestantyzm, ale też aktywnie wspierał kąckich mieszczan w ich staraniach wprowadzenia na urząd proboszcza duchownego protestanckiego, a w swoich dobrach wprowadził protestantyzm. W 1570 r. oddał sośnicką świątynię duchownym luterańskim. Kościół ten zaczął niedługo służyć też ewangelikom z Kątów Wrocławskich, gdyż w końcu XVI w. biskupi wrocławscy nie byli już tak tolerancyjni i zakazali nabożeństw ewangelickich w będących ich własnością Kątach[5]. Patronat Prockendorffów nad sośnickim kościołem utrzymał się do XVII w. W 1619 r. prawnuk Hansa Gotthardt von Prockendorff ufundował wystawienie kruchty.

W kaplicy Rehdigerów (współcześnie kaplica kresowian) na wschodniej ścianie znajduje się piaskowcowa płyta z reliefem przedstawiającym 15 mężczyzn i 6 kobiet (fot.). Jest to podstawa pod ołtarz z 1517 r. Ołtarz znajdował się pierwotnie w kaplicy Prockendorffów (kolejna kaplica na wschód od kaplicy Rehdigerów). Całość według opisu z 1649 r. wyglądała następująco: "ołtarz z przedstawieniem Chrystusa na krzyżu, pod którym Maria i św. Jan, u stóp których klęczy fundator z rodziną (15 postaci męskich i 6 żeńskich) oraz inskrypcją IOHANNES PROCKENDORF HANC ARAM FIERI / IVSSIT. A(NN)O 1517 (Ołtarz ten nakazał wykonać Jan Prockendorff w roku 1517)[6]. W nogach postaci znajdują się 4 herby. Po stronie męskiej Prockendorff (herb Hansa Prockendorffa), Grudschreiber (Herb rodziny matki Hansa), a po żeńskiej Strönichen (herb rodziny żony Hansa Katarzyny) i Sachs (herb rodziny matki Katarzyny). Hans z inskrypcji to przedstawiana w artykule osoba. Wskazują na to związane z nim herby. Co prawda miał on syna Hansa (1485-1551), dorosłego już wtedy, który mógłby tak uczcić ojca, ale Hans młodszy praktycznie nie mieszkał już we Wrocławiu. Jest to więc jednocześnie swoiste epitafium zmarłego w 1517 r. Hansa starszego.

W kościele Trójcy Świętej w Żórawinie znajduje się dzwon z brązu o wysokości 77 cm i średnicy 78 cm z herbami Prockendorff i Strönichen z inskrypcją, w której wymienieni są też małżonkowie Hans i Katarzyna Prockendorffowie. Katalog zabytków sztuki w Polsce wnioskuje na podstawie jej treści, że to dzwon ufundowany w 1431 r. przez braci Hieronima i Zygmunta Procekndorffów[7]. To oczywiste nieporozumienie, gdyż Hieronim i Zygmunt są synami Hansa i Katarzyny, a najmłodsze ich dziecko urodziło się w 1485 r. Sami fundatorzy w 1488 (Hieronim, Hieronymus) i w 1503 r. (Zygmunt, Siegmund). Łacińska inskrypcja gotycką minuskułą brzmi: campana hec fusa anno salutis nostre iheronimo et sigismundo brockendorf fratibus in serbin tunc existentibus, ex honestis johanne brockendorf et katharina conjuge ejus filia olim petri stronchen natis 1431. Propozycja tłumaczenia: Dzwon ten został ufundowany w roku naszego zbawienia (należy przez ten zwrot rozumieć konwersję na protestantyzm) przez mieszkających wówczas w Żórawinie braci Hieronima i Zygmunta Prockendorffów urodzonych z szanownego Hansa Prockendorffa i jego żony Katarzyny, córki Piotra Strönichen urodzonego w 1431 r.


Przypisy

  1. Stan własności na rok 1488.
  2. W późniejszych czasach - od 1549 r. tworzyli oni wspólnie urząd kameralny (Kammeramt), a jeszcze później Miejski Urząd Rentowy (Rentamt).
  3. Rada i ława rozpoczynały roczną kadencję po Środzie Popielcowej, a śmierć nastąpiła 15 lipca.
  4. Man to staropolska nazwa lennika. Maństwo to ziemia posiadana na prawie lennym lub też posiadanie tej ziemi. Słowem maństwo określano też powinności lennicze i samą zależność lenną. Własność lenna w Polsce poza Śląskiem i księstwem siewierskim była praktycznie nieznana, stąd nazwy te dotyczyły tej dzielnicy. Polska szlachta dzierżąca ziemię na prawie pełnej własności (alodium) nie uważała manów za równych sobie. "Siewierzanie bojarowie są i manowie biskupi, nie szlachta polska" pisał w Liber generationis plebeanorum (Liber Chamorum) Walerian Nekanda Trepka.
  5. Ciekawostką jest, że kościół w Sośnicy był pierwszym kościołem w księstwie wrocławskim, który został zrekatolicyzowany po pokoju westfalskim w myśl zasady cuius regio eius religio (księstwo wrocławskie było tzw. księstwem dziedzicznym korony czeskiej, czyli księciem był król czeski, a więc w tym czasie zawsze katolicki Habsburg). Stało się to 8 grudnia 1653 r., a ten pośpiech był może formą zemsty za umożliwianie biskupim poddanym z Kątów omijania antyluterańskich zarządzeń. Jak w wielu, może większości tak przywróconych pod zwierzchnictwo Rzymu parafii, również w Sośnicy proboszcz był osamotniony w swoim wyznaniu, a cała jego trzódka uparcie pozostawała przy swoim. Tak skarżył się na swoich parafian: "Ci wszyscy mieszkańcy Sośnicy, to ludzie o twardych karkach, nie chodzą do kościoła, więc jak mam ich przekonać… Pustki na nabożeństwie, bo wszyscy biegają do Rękowa". Ręków był niedaleko, ale jednak ok. 15 km. Chodziło o to, że leżał już w księstwie brzeskim, a piastowscy książęta brzesko-legniccy byli protestantami, więc ta religia panowała w ich księstwie. Kościoły w pobliżu granicy służyły też wiernym, którzy na swoich terenach nie mieli swobody wyznaniowej. Świątynię w Rękowie nawiedzali (uciekali do niego) mieszkańcy południowej części księstwa wrocławskiego.
  6. Gołaszewski J., Górski A. Życie, śmierć i zbawienie. Inskrypcje kościoła św. Elżbiety we Wrocławiu w świetle rękopisu z 1649 roku. Wrocław: 2016.
  7. Sobótka, Kąty Wrocławskie i okolice: tekst / oprac. aut. Jakub Pokora i Mieczysław Zlat; wstępną inwentaryzację przeprowadziły Anna Chrzanowska, Maria Starzewska i Anna Ziomecka. Warszawa: 1991, s. 183.

Literatura

  • Burgermeister Ludwig, Grundmann Günther. Die Kunstdenkmäler der Stadt Breslau, Bd. 1, t. 2. Breslau 1933.
  • Codex Diplomaticus Silesiae T.11 Breslauer Stadtbuch enthaltend die Rathslinie von 1287 ab und Urkunden zur Verfassungsgeschichte der Stadt. Breslau: 1882.
  • Degen Kurt. Die Bau- und Kunstdenkmäler des Landkreises Breslau. Frankfurt am Main: 1965.
  • Długoborski Wacław, Gierowski Józef, Maleczyński Karol. Dzieje Wrocławia do roku 1807. Warszawa: 1958.
  • Gołaszewski J., Górski A. Życie, śmierć i zbawienie. Inskrypcje kościoła św. Elżbiety we Wrocławiu w świetle rękopisu z 1649 roku. Wrocław: 2016.
  • Heck Roman. Struktura społeczna średniowiecznego Wrocławia na przełomie XIV/XV wieku. Sobótka vol. 7 (1952) s. 57-94.
  • Jujeczka Stanisław. Duchowni średniowiecznej Legnicy : studium prozopograficzne. Legnica: 2006.
  • Kogut Mieczysław. Duszpasterstwo parafialne w archiprezbiteracie Kąty Wrocławskie w latach 1738-1945. Wrocław: 2006.
  • Kuczer Jarosław. Szlachta w życiu społeczno-gospodarczym księstwa głogowskiego w epoce habsburskiej 1526-1740. Zielona Góra: 2007.
  • Łobodzińska Patrycja. Pamięć umiejscowiona. Rekonstrukcja wyposażenia i topografii artystycznej kościoła św. Elżbiety we Wrocławiu w latach 1350-1525. Poznań: 2018.
  • Polaczkówna Helena. Szlachta na Siewierzu Biskupim w latach 1442-1790: z mapą rozsiedlenia Siewierza i z trzema tablicami w tekście. Lwów: 1913.
  • Ptak Marian. Zgromadzenia i urzędy stanowe księstwa głogowskiego od początku XIV w. do 1742 r. Wrocław: 1991.
  • Pusch Oskar. Die Breslauer Rats- und Stadtgeschlechter in der Zeit von 1241 bis 1741. Bd 3 (L-R). Dortmund: 1988.
  • Słownik staropolski. Tom IV, L-M. Wrocław–Warszawa–Kraków: 1963–1965.
  • Sobótka, Kąty Wrocławskie i okolice: tekst / oprac. aut. Jakub Pokora i Mieczysław Zlat; wstępną inwentaryzację przeprowadziły Anna Chrzanowska, Maria Starzewska i Anna Ziomecka. Warszawa: 1991.